By: Mikejuha
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.com
-----------------------------------
Agad kong tinawagan ang numerong ibinigay niya. “Sagutin mo, sagutin mo, sagutin mo….” Ang bulong ko, nanginginig ang kalamnan sa pagkainip na mag-ring ang kabilng linya.
At nagring nga…
Hindi pa nakatapos ang isang buong ring ay may sumagot na, “Hello!”
“Si Kuya Rom!” Sigaw ng isip ko. “K-kuya…” ang nasambit ko lang gawa ng magkahalong saya at excitement na narinig muli ang boses niya.
Para akong nakokoryenteng hindi makagalaw at nanatiling hinahawakan ang cp sa tenga ko.
“Anoooo?” Tanong niya, marahil ay nainip din sa di ko pagpatuloy sa sasabihin. “Hindi ka ba magsasalita? Wala man lang I love you, o sorry, o pigilan ako na huwag nang tumuloy?”
Napahagulgol ako. “I love you kuya. Huwag mo akong iwan. Antagal-tagal na kitang hinintay tapos ngayon, aalis ka na naman? Ayoko na. Wala na si papa, hindi ko na kayang mawala ka pa kuya!”
“O e di, kung ganoon, puntahan mo ako dito sa airport at ngayon na! Dalian mo baka magbago pa ang isip ko.” Sabay patay sa linya niya.
Hindi ko na nagawa pang magpalit ng damit. Dali-dali kong tinumbok ang pintuan ng kwarto upang diretso na sanang tumbukin ang car park at tawagin ang driver. Ngunit noong binuksan ko na ang pinto ng kwarto ko, laking gulat ko sa nakita. Nakatayo lang pala si kuya Rom sa harap nito, may dala-dalang isang pumpon ng mga malalaki at pulang-pulang mga rosas at sa kabilang kamay ay bitbit ang isang malaking karton ng pizza, galing sa paborito ko pang kainan.
“Surprise!!!” sigaw niya, bakat sa mukha ang sobrang excitement.
Napako ako sa kinatatayuan at hindi nakaimik kaagad. Syempre, nagmamadali ako, ang nakatatak sa isip ay magbibiyahe pa ako bago siya makita. Tapos, nandoon lang pala siya nakatayo sa labas ng aking kuwarto.
Tinitigan ko na lang siya, hindi makapaniwalang nasa harap ko na ang taong minamahal ko, ang taong tinitibok ng puso ko. Para akong napasailalim sa kanyang kapangyarihan; ang ngiting nasilayan ko sa mga labi niya ay sobrang nakakabighani; ang mga mata ay mistulang nangungusap. Naka t-shirt ng semi-fit na kulay blue at may stripes na yellow sa dibdib, naka-straight-cut na maong. Bakat na bakat ang hunk na katawan sa kanyang kasuotan.
“Ey… huwag mo akong titigan, malulusaw ako niyan!” sigaw niya.
Tila bumalik uli ang katinuan ng isip ko sa narinig. “A-akala ko ba nasa airport ka?” ang naisagot ko na lang.
“Nasa airport nga ako kanina. Kaso hindi ko na hinintay pa ang tawag mo. Kasi…” inilipat niya sa kabilang kamay ang bitbit na karton ng pizza kung saan naka hawak din ang mga bulaklak at dali-daling tinumbok ang pintuang naka-bukas pa rin, hinawakan ang door knob at pumasok habang nakabuntot naman akong sumunod sa loob. Noong nasa loob na kaming dalawa, agad niyang ini-lock ang pinto at sumandal dito, bitbit pa rin ang pizza at ang bulaklak sa kanyang mga kamay.
Humarap ako sa kanya, “Kasi, ano…?” ang pag-usisa ko sa nabitin niyang salita.
“…hindi ko na papayagang mapalayo uli ako sa iyo tol... Hindi na ako papayag na mawalay ka pa sa akin.” Sagot niya habang tinitigan ang mukha ko.
Hindi ako nakasagot agad sa sobrang kaligayahan sa narinig. Parang maiiyak ako.
“O, bulaklak mo…” dugtong niya.
Ngunit imbes na tanggapin ko ang bulaklak, niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan siya sa bibig.
Wala nang nagawa pa si Kuya Romwel kundi ang magpaubaya at ilaglag sa sahig ang dala-dalang bulaklak at pizza. Sinuklian niya ang mga yakap ko, ramdam kong mas mahigpit ito na para bang iyon na ang huli naming pagyayakapan at paghahalikan.
Mapusok. Para kaming mga mgnanakaw na nagmamadali at bilang na bilang ang sandali. Parang mawawala na ang isa’t-isa sa amin at walang paki-alam kung mapupunit ang mga damit o magkabali-bali ang aming mga buto sa higpit at mabilisang pagpadama ng aming kasabikan at pagkauhaw sa isa’t-isa.
Maya-maya, kinarga na niya ako sa kanyang mga bisig at inihiga sa aking kama.
(Torrid Scene. For request please email me at getmybox@hotmail.com although right now, it’s not yet available but if you email me, I’ll get back to you as soon as it’s done.)
At doon, nalasap naming muli ang tamis ng aming pagmamahalan.
Noong mahimasmasan na, “Kuya… hindi ka na babalik pa ng Canada?”
“B-babalik pa, tol… nandoon kasi ang anak namin ni Sandy na pamangkin mong tisoy… na guwapong-guwapo.” Pag-emphasize niya sa salitang ‘pamangkin na tisoy’. “At sa akin ipinamana ni Sandy ang mga negosyo at ari-arian niya. Ipinagkaloob na kasi sa kanila ang mga mana kahit buhay pa ang mga magulang nila upang matuto daw silang tumayo sa sarili at magpalago sa ibinahagi sa kanilang mga negosyo…”
May lungkot naman akong nadarama sa narinig. Mistulang may isang sibat ang tumusok sa aking puso. Gusto ko sana siyang tanungin kung ano ang plano niya sa akin. Ngunit naunahan na rin ako ng hiya. “B-bakit mo pala ipinalakad ang pagwalang-bisa sa pagiging Iglesias mo?” ang naitanong ko na lang.
“Wala lang, parang nawalan na kasi ako ng pag-asa noong di mo na ako kinibo eh. Ang tulis-tulis kaya ng mga titig mo, tumatagos sa buto ko. Parang gusto mo na akong lamunin ng buo e.” Sabay pabirong pananampal ng marahan sa mukha ko na may halong panggigigil. “Antaray ng… utol ng puso ko! Hmmm!” At kurot uli sa pisngi ko. “Kung di lang kita mahal, inilaglag na kita d’yan sa bintana eh.” dugtong niya, turo sa binatana ng kwarto ko sabay tawa, hindi alam na may lungkot akong itinatago.
“E, di sige, subukan mo” ang naisagot ko na lang.
“Huwag na…. Paano naman to?” Sabay turo din niya sa kanyang pagkalalaking gising pa rin ng kaunti.
Sabay kaming nagtatawanan.
Hinalikan niya ako sa bibig.
Maya-maya, naging seryoso ang mukha niya. Tinitigan ako. At ewan kung ano ang sumagi sa isip niya ngunit, “Tol… tandaan mo palagi, kahit na anong mangyari, huwag kang bibitiw sa pagmamahal mo sa akin. Mamatay man ako, sana ako pa rin ang laman ng puso mo. Dahil ako… hindi kita bibitiwan tol; kahit ano man ang mangyri. Pangako iyan.” Sambit niya habang nilaro-laro ng daliri niya ang mukha ko. “Maipangako mo rin ba sa akin iyan tol?” dugtong niya.
Naging seryoso din ako. Pinangmasdan ko ring maigi ang mukha niya, hinaplos din ito, “Pangako kuya… Mamahalin kita habambuhay; sa buhay na ito, at kung sakaling mayroon pa akong susunod pang mga buhay, ikaw pa rin ang mamahalin ko.” sabay yakap sa kanya.
Nagyakapan kami. Mahigpit, ramdam ng isa’t-isa ang bawat galaw ng aming kalamnan, ang bawat pintig ng aming puso…
Tahimik.
“Ano pala iyong hiniling mo kay Papa?” tanong ko noong biglang maalaala ang sinabi ni papa sa last will niya.
“Ah, iyon ba?” ang sagot niya, nag-isip at tinitigan ako.
Ewan pero parang may ibig sabihin ang mga titig na iyon, di ko lang lubos na maintindihan ang laman ng kanyang isip.
Sasagutin na niya sana ako noong bigla namang may kumatok sa kwarto. “Kuya? Nand’yan ka ba? Buksan mo ang pinto, kuya! May sasabihin ako!”
Si Noel.
Nagkatinginan kami ni Kuya Rom at binitiwan ang pigil na halikhik. Syempre, nakahubad kaming pareho. Dali-dali kaming bumalikwas sa pagkahiga at pinulot ang mga damit na nagkalat at pagkatapos ay isinuot ang mga iyon. Inayos na rin ni kuya Rom ang nagkalat na mga gamit at ang mga rosas at pizza na nakalatag sa sahig sa harap ng pintuan. Dali-daling inilagay niya ang mga ito sa mesa sa music corner ng kwarto.
“Sandali lang tol…!” Sigaw ko kay Noel.
Pagkatapos naming magbihis ay agad umupo ni Kuya Rom sa sofa ng music corner at nagpatugtog ng kanta samantalang ako ay tinumbok ang pintuan at binuksan ito.
Noong mabuksan ko na ang pintuan, nandoon din pala si mama, hawak-hawak ang kamay ni Noel. “Birthday daw pala niya ngayon.” Sambit ni mama. “Natandaan niya noong makita ang kalendaryo natin, naalala daw niyang itinuro sa kanya ng yumao niyang ina na ganitong buwan at petsa daw ang birthday niya…”
“Talaga?” ang excited kong tanong kay Noel. “E di 11 years old ka na ngayon?” tanong ko.
“Ten pa lang po kuya kasi noong nakaraang taon, 9 palang po ako.”
“Ah, OK… Tamang-tama dahil may sorpresa ako sa iyo…” Hinila ko ko si Noel sa loob ng kuwarto patungo sa kinaroonan ni Kuya Rom habang nakabuntot naman si mama. “Surprise!” sigaw ko noong makita na nila si Kuya Rom.
Nanlaki naman ang mga mata ni Noel at pati si mama ay nabigla din. Pero alam kong naintindihan na rin ni mama ang dahilan. Hindi naman kasi lingid sa kanyang kaalaman na nagmamahalan kami ni kuya Rom. At lalo na siguro noong makita niya ang mga bulaklak sa ibabaw ng mesa na dala ni kuya Rom.
“Kuya Romwel!!!” sigaw ni Noel sabay takbo sa kinaroroonan ni Kuya Rom. Niyakap niya ito, hinalikan sa pisngi atsaka kumandong.. “Akala ko ba pupunta ka ng Canada?” ang inosenteng tanong ni Noel.
“Ah… Oo nga pala. Kasi, noong nasa airport na ako, naramdaman kong may magbi-birthday ngayon dito eh.” Ang biro ni kuya Rom na nakangiting tiningnan si Noel.
“Alam mo ang birthday ko kuya?” ang puno ng kainosentehang tanong ni Noel.
“Ah… Oo! Ako pa. Malakas sa akin ang nagbi-birthday ngayon.”
“Yipeeeeeee! Nandito pa ang kuya Rom sa birthday ko!”
Tawanan kaming lahat.
“A-ano yan kuya?” Tanong ni Noel sa akin noong mapansin ang karton ng pizza sa ibabaw ng mesa.
“Pizza. At akin yan” biro ko.
“Hindi pa ako nakatikim ng ganyan.” Ang nahihiyang sabi naman ni Noel na parang gustong tumikim ngunit hindi lang masabi-sabi ng diretsahan.
“Ayaw mong humingi?” sabi ko sabay bukas sa pizza, kinuha ang isang slice at kinain, tiningnan siya. “Di ba dati noong una tayong magkita, nanghingi ka sa akin ng tinapay? Bakit hindi ka na nanghihingi ngayon?”
“Nahihiya ako eh.”
“Hahaha!” tawa ko. “Noon hindi ka nahihiya. Ngayon, nahihiya ka na?”
“Eh, kasi noon, nanginginig na ako sa gutom e, di ko na kaya. Ngayon, kaya ko pa naman…”
“Hahahaha!” Tawanan kaming lahat.
Pero ang totoo, touched ako sa sinabing iyon ni Noel. Niyakap ko na lang siya sabay halik sa pisngi. “Hmmmm! Ambait-bait talaga ng utol ko. “Syempre, sa ating dalawa iyan no. Bigay iyan ni Kuya Rom sa atin.” Ang sabi ko na lang.
Sumingitr naman si kuya Rom. “OK… dahil birhtday ni bunso, doon tayo kakain ng dinner sa labas, ako ang taya!” ang mungkahi ni kuya Rom. “Sama tayo ma?” dugtong niyang tanong kay mama, tiningnan ito.
“Ah, e… kayo na lang. Walang magbabantay sa bahay eh. Nandito ang tatlong apo ko.”
“E, di dalhin natin ang mga bata ma, isama na rin natin ang mga yaya?”
“Hindi na… mas maiging kayong tatlo na lang para mas lalong mag-enjoy kayo. At bukas, dito sa bahay, ako naman ang maghanda para sa birthday ni Noel.” Sagot ni mama. “At maraming pizza ang gagawin ko!” baling niya kay Noel.
Kotse ni kuya Romwel ang sinakyan namin patungo sa isang pinakasikat at pinakamahal na restaurant sa syudad namin. Sa harap ako nakasakay at sa likuran naman si Noel. Habang nagda-drive si Kuya Rom, kinuha iya ang cp niya at inutusan akong tawagan sina Kuya Paul Jake at Shane. Gusto niya raw isama sila sa blow out niya para kay Noel at makapag bonding na rin.
Natawagan ko si Kuya Paul Jake at nagsabing susunod daw sya sa venue. Sinabi ko ring on the way na kami.
Dinayal ko na naman ang number ni Shane. Kaso hindi ito ma-contact. “Kuya, hindi ko makontak si Shane...”
“Text mo na lang para makarating ang message.” Sambit ni kuya.
“Bakit ba walang signal si Shane? Saan ba siya?” tanong ko.
“Siguro ay nasa bukid na naman siguro…”
“B-bukid? Saang bukid? At anong ginagawa niya sa bukid?” ang curious kong pagtatanong, naintriga sa narinig na bukid. Baka kasi sa bukid namin iyon.
Sasagutin na sana ni kuya Rom ang tanong ko noong biglang may narinig akong bumundol sa likuran ng sasakyan namin, “BLAGGGGGG!” at umikes na ang sinasakyan namin “SCREEEEETTCCCHHHH!” Halos gumulong ito. Mabuti na lang at na-control kaagad ni Kuya Romwel ang sasakyan. Akala ko iyon na ang katapusan namin.
Lalabas na sana si Kuya Romwel noong may mga taong mukhang secret agent, may mga hawak-hawak na automatic at matataas na kalibreng mga baril at itinutok ang mga ito sa amin. Ang dalawa sa kanila ay nakatayo sa labas ng side ni kuya Romwel at ang dalawa ay nasa side ko naman. “Babaaaaa! Babaaaa!” ang sigaw noong isa.
Sa kabila ng matinding takot, nagawa ko pa ring sikretong pindutin ang call button ng cp ni kuya Rom na nasa upuan lang namin at hinayaan itong magring at nakalatag lang sa upuan. Kahit malabo, narinig ko pa rin ang pagring ng cp at ang pagsagot ni kuya Paul Jake “Hello! Jason? Ikaw ba yan?”
Ngunit dahil sa nakatutok sa akin ang baril ng dalawang tao at upang hindi nila mapansin ang cp, hindi ko ito kinuha o sinagot. Bagkus, sumigaw ako ng, “Ano ang gagawin ninyo sa amin?! Nandito pa kami sa Marcos intersection bakit ninyo kami hinarang? Huwag po ninyo kaming barilin!” ang sigaw ko upang marinig ni kuya Paul Jake ang lugar namin.
At marahil ay napick-up ni kuya Paul Jake ang aking ibig ipahiwatig, hindi na siya nagsalita pa, pakiwari ko ay nakikinig na lang siya.
“Huwag palang barilin ha? Mababaril talaga namin kayo kapag hindi kayo lumabas sa kotse na ‘yan. Kaya labas! Labasss!!!!” utos uli noong tao.
Tumalima naman si kuya Rom at noong binuksan na niya ang pintuan ng sasakyan upang lumabas, palihim kong ibinulsa ang naka-on pa ring cp upang masundan ni kuya Paul Jake ang nangyari.
Pinasakay kaming tatlo sa tinted na van. At noong nasa loob na kami, pumasok din ang mga lalaki. Anim silang lahat, mukhang mga hired killers at ang tatlo sa kanila ay tinutukan kami ng baril.
Magkatabi kaming tatlong pinaupo. Umarangkada ang sinasakyan namin sa palihis na daan patungo sa kabilang syudad.
Hindi naman ako tumigil sa pagtatalak at pati si kuya Romwel at hinikayat kong magsalita din. “Bakit ninyo kami pinasakay sa van ninyo! Kuya Romwel, magsalita ka, saan tayo nila dadalhin? Bakit nila tayo pinasakay dito? Anong gagawin nila sa atin?” habang inginungoso ko naman ang bulsa ko kung saan nandoon ang cp, ipinarating sa kanya na naka-on iyon.
Ngunit mistulang hindi nakuha ni kuya Rom ang ibig kong sabihin. At ang sagot lang niya ay, “Shhh! Huwag kang maingay partner. Baka lalong mag-init ang ulo nila at babarilin na tayo. Steady ka lang. Mamaya lang kakain na tayo, doon sa paborito mong kainan sa may maraming tubig.”
Nagtaka naman ako sa sinabi niya. “Partner? Kakain? Maraming tubig?” ano iyon? Sigaw ng utak ko sa pag-alalang iisipin ni kuya Paul Jake sa kabilang linya na kakain na talaga kami at ok lang ang lahat. “Kuya! Hindi tayo kakain no? Kini-kidnap na tayo!!! Hindi natin alam kung saan tayo dadalhin ng mga hoodlum na to!”
At dahil obvious na ang pagsisigaw ko, binusalan na nila ang bibig ko at pagkatapos ay piniringan kaming tatlo. “Ummmph! Ummphh!” ang ingay na lumabas sa bibig ko.
Mistula namang kalmante lang si Noel bagamat alam kong natatakot din siya. “Huwag ka na kasing maingay, kuya Jason baka saktan ka pa nila…” na sinagot ko naman ng “Ummphh! Ummpphh1 Ummpphhh!” na ang ibig kong sabihin ay, “Paano pa ako mag-iingay e, binusalan na nga ako!”
Habag natigil ang pagtatalak ko, narinig naman namin ang lider na may kausap. “Opo, everythign is under control po. Malinis po ang pagkagawa at on the way na kami sa site…”
May 30 minutos siguro ang paglalakbay ng van noong huminto na ito. Noong ipinasok na kami sa isang lugar, pinaupo kami sa sahig na semento, itinali kami ni Noel na magkatalikod, ang mga kamay namin ay nagpang-abot. Noong tinanggalan na kami ng piring at busal sa aking bibig. Unti-unting luminaw sa aking paningin ang nakaupo sa silyang nakatali ang mga paa at ang mga kamay ay nakatali sa likuran niya, nakaharap sa akin. Si kuya Rom at sa likod niya ay nakatayo si Kris at nakangiting demonyo.
Inikot ng mga mata ko ang paligid. Isang malaking bodega ang dinalhan sa amin ng grupo at may mga nakaimbak pang mga drums at sako-sakong hindi ko alam kung ano ang laman.
Mapapansing pinaghandaan ni Kris ang okasyong iyon dahil sa kanyang kasuotang faded maong at boots, itim na t-shirt na fit, pony tail na buhok at may mga gloves pa ang mga kamay. Pinapagitnaan siya ng dalawang lalaking karga-karga ang kanilang mga baril na nakahandang iputok. Sa di kalayuan ay may dalawa pang mga goons nagmamasid sa amin. Naisip ko na ang dalawa pang goons ay nasa labas at nagsibing mga lookouts.
Hinahaplos-haplos ni Kris ang mga balikat, ulo, at dibdib ni kuya rom at kinukurot-kurot ang mukha na mistulang may pigiil na pangigigil.
“Bulaga!!!!” ang pang-aasar na sigaw niya sa akin. “Akala ninyo hindi ko kayang gawin ito sa inyo no? Pwes nagkamali kayo. Nalimutan mo yata Romwel...” lingon niya kay kuya Rom “...na mayor ang aking tito at may private army ito. Hinahamon mo ako kaya magpasensyahan na lang tayo!”
Mistulang demonyo ang tingin ko sa mukha noi Kris sa sandaling iyon. Pakiramdam ko ay umakyat sa ulo ko ang lahat ng dugo sa katawan. “Pakawalan mo kami dito, impakta! Satanas!” sigaw ko.
“Ayyyyyyyyy! Antaray! Matapang pa rin ang peke na kapatid ni Romwel... Hmmm. Bakit ba kasi naman, nakikisingit ka sa relasyon ng may relasyon. Akala ko pa naman noong una ay kapatid talaga ang turingan ninyo, iyon pala, kapatid sa kapatid!” Humalakhak. “Hindi na kayo nahihiya sa mga sarili ninyo? Hindi pa kayo tinamaan ng kidlat ano?”
Hindi ako nakaimik sa sinabi niya, may halong pagkagulat kung paano niy nalaman ang lahat.
“O... di ba? Nagulat ka kung paano ko nalaman? Ito kasing mahal mo, sobrang tanga. Di ba noong namatay ang papa mo... ” napahinto siya ng sandali “...na papa ko na rin sana… di ba hinatid ako ng boyfriend natin, este mo na lang pala? Iniwanan ba naman sa kotse ang wallet ng honghang habang umihi siya? E, ako naman, syempre, wa-is” itinuro ang kanyang ulo “…naghahalungkat ako ng mga kung anu-anong pwede kong madiskubre at panlaban na rin sa kanya dahil sa pag etsapwera niya na sa akin. At eto lang naman ang nahagilap ko sa wallet niya o... di ba kayong dalawa ito??” Ipinakita niya ang ritrato namin ni kuya Rom kung saan pareho kaming hubo’t hubad, nagyakapan, at naghahalikan.
Bigla kong naalala ang kuha na iyon. Iyon iyong time bago siya umalis papuntang Canada kung saan pinagbigyan kami ni papa na magsama sa kuwarto ko. Akala ko kasi sa cp lang niya iyon itatago, nag-printout pala talaga siya para ilagay sa wallet niya.
“At heto may nakasulat pa sa likod o, at ang sabi, ‘Ang taong nagpapatibok ng aking puso; ang tunay kong mahal, ang utol ng puso ko!’ Awtsssss sweet naman, grabeh.” ang sarcastic niyang sabi sabay, “Eeeewwwww! Kadiri to the max!”
Hindi ko na nagawang umimik pa sa nakita. Tiningnan ko si kuya Rom na tila nahihiya at yumuko na lang sa kanyang nagawang kapalpakan. Pero sa totoo lang, touched din ako sa ginawa niya. Imagine, itinatago pa niya ang ritrato namin sa wallet niya.
“Alam mo Jason, hindi ko talaga maintindihan kung bakit baliw na baliw sa iyo itong gagong ito, e.” Turo niya kay kuya Rom. “… Kasi hindi naman siya bakla na katulad mo, di ba? Ano bang mayroon ka na kinababaliwan niya? Siguro matindi ang gayumang ginamit mo sa kanya ano?”
“Hoy! Hindi ko siya ginayuma! At tama ka, hindi bakla si kuya Romwel pero hindi rin siya baliw! Baliw lang ang pumapatol sa iyo! Kahit sinong lalaki, hindi ka papatulan dahil baliw ka!”
Pagkarinig niya sa sinabi ko, biglang nanlilisik ang mga mata niya at nilapitan ako. At noong nasa harap ko na ay, “Splakkk!”
Isang napakalakas na sampal ang tumama sa pisngi ko. “Mag-ingat ka sa mga pinagsasabi mo!”
“Huwag mong saktan si Jason!” sigaw ni Kuya Rom.
Na agad namang nilingon niya. “Ay, sorry po. Nasaktan ka ba, sweetheart? Sorry ha…? Ansarap kasi niyang sampalin eh. At heto pa oh...”
“Spllaaaakkkkkk!” Isang matinding sampal uli ang tumama at sa kabilang pisngi ko naman.
Hindi ako makapagsalita sa sobrang sakit ng pagtama ng kamay niya sa pisngi ko. Pakiwari ko ay maluha-luha na ako.
“Binabalaan kita, Kris, huwag mong idamay si Jason dito! Huwag mo siyang saktan!” Ulit ni kuya Rom.
“Ow, come on Romwel. Paano mo ako pagbabantaan ng ganyan? Look at you? Anong magagawa mo? Wala ka nang silbi at maya-maya lang, mawawala na rin kayo sa mundong ito, dahil ibabaon namin ang mga walang buhay ninyong mga katawan sa ilalim ng bodegang ito! Pero, dahan-dahan kong papatayin itong bansot na ito sa harap mo?! Gusto kong makita mo ang paghihirap niya. gusot kong makita sa pagmumukha mo ang sakit ng naramdaman kapag ang mahal mo ay mawawala sa iyo… Kagaya ng naranasan ko. Hmmmm. Exciting!”
“May sakit ka nga sa pag-iisip!” ang sigaw ni kuya Rom sa kanya.
“Talaga? Baka ikaw ang may sakit sa utak, Romwel. Lalaki ang pinatulan mo, di ba ikaw ang may sira sa utak niyan?”
“Oo, may sakit na sa utak kung may sakit. Pero malinis ang hangarin ko!”
“Waaahhhh! To the highest level na talaga to! Grabe! E, kung simulan ko na kaya ang pagpapahirap nitong mahal mo?” at itinaas uli niya ang kamay upang sampalin na naman ako.
Ngunit sumingit si Noel. “Huwag mong saktan ang kuya Jason ko!” sigaw niya, pilit na ibinaling ang ulo niya kay Kris.
“At sino naman itong hampas-lupang ito? Bagong ampon ba?” sabay tawa. “Gusto mo bang ikaw ang una kong ipapatay? Iyong mga bala ng baril, sa mga mata mo natin ipapatagos? Gusto mo iyon?” Pananakot niya kay Noel
Ngunit hindi natatakot si Noel “Ako na lang patayin mo, huwag lang mga kuya ko!”
“Wow! Atapang-na-bata! Mamaya, maghintay ka lang ha? Mabait naman ako, pagbigyan kita. Ikaw ang uunahin kong patayin.” Sabay tungo uli sa kinaroroonan ni kuya Rom at hinahaplos-haplos na naman ang mukha ng huli.
Habang abala si Kris sa pang-aasar kay Kuya Rom, binulungan naman ako ni Noel, “Kuya, matatanggal ko na po ang tali sa kamay ko. Huwag kang gumalaw kuya, tatanggalin ko rin ang tali sa kamay mo…”
“S-sige tol…” bulong ko rin.
Nasa ganoong sitwasyon kami ni Noel noong biglang napalingon ako sa isang nakatayong drum at napansing may mukhang sumilip. “Si Kuya Paul Jake!” sigaw kosa sarili. May isinesenyas siya sa akin ngunit hindi ko nakuha ang ibig niyang sabihin.
Bigla akong nabuhayan ng loob. Si Kuya Paul Jake kasi ay hindi lang magaling sa larong volleyball; magaling din ito sa taekwondo.
Natanggal ni Noel ang tali sa kamay ko ngunit nanatiling hindi kami kumilos, hindi nagpahalata. Tiningnan ko si kuya Paul Jake at tumango ako ng dalawang beses pagpahiwatig sa kanya na siya ang unang gumawa ng hakbang. Iyon kasi ang signal namin kapag naglalaro kami ng Volleyball at sa kanya ko ibigay ang bola bilang isa sa mga spikers at paluin niya ito papunta sa kalaban.
Dahil nakaharap lang si kuya Rom sa akin, nakita din niya ang signal ko, marahil ay napick-up niyang may tao sa likuran niya.
Sa hudyat kong iyon, biglang dumaluhong si Kuya Paul Jake sa gwardiyang nasa harapan lang niya, nilock sa siko niya ang leeg at binali ito, tahimik na inilatag ang walang buhay na katawan sa sahig at kinuha ang baril. Hindi pa man tuluyang nakalingon sa direksyon niya ang iba pang mga hoodlum, binaril na niya ang isa na nasa gilid lang ni Kris. Ang isa naman ay dali-daling naghanap ng pwesto at pinaputukan kaagad si Kuya Paul Jake.
Hindi nakakilos agad si Kris sa sobrang pagkagulat. Bigla namang itinumba ni kuya Rom ang kanyang inuupuang silya marahil sa isip niya upang hindi siya matamaan sa putukan.
Habang nakasentro ang mga gwardiya sa pagpapaputok kay kuya Paul Jake, dali-dali namang gumapang si Noel sa direksyon ni kuya Romwel na nakahandusay sa semento. Pilit na tinanggal ni Noel ang tali sa kamay sa likod ni Kuya Rom.
Kasabay sa ginawa ni Noel, dali-dali din akong tumayo, dumaluhong kay Kris na litong-lito pa sa kung ano ang gagawin. Nilundag ko at hinablot ang pony-tail niyang buhok at inilambitin ko ang buong bigat ng katawan ko dito na tila isang acrobat sa circus. Noong maduwal si Kris at natihaya sa semento, inupuan ko ang dibdib niya, hinablot ang buhok at iniumpog-umpog ang ulo sa semento.
Ngunit mahaba ang kanyang mga kamay. Sinakal niya ako sabay tambak sa akin sa sahig.
Bigla niyang tinumbok ang nakalatag na baril ng natamaang guwardiya at ginapang ito.
Samantala, natanggal na rin ang pagkatali ng kamay ni kuya Rom. Bagamat may tali pa ang kanyang mga paa, ang baril na tinumbok ni Kris ay siya ring baril na ginapang ni kuya Rom. Ngunit dahil mas malapit si Kris dito, una niyang nahawakan ang baril.
Sa pagkakita ko, maagap kong tinandyakan ang baril na nahawakan na ng kanyang mga kamay at natapon ito sa malayo. Agad namang kinuha ni Noel ang baril at mabilis na inihagis iyon kay kuya Rom.
Binaril kaagad ni kuya Rom ang guwardiya ni Kris na ang kasalukuyang pinapaputukan ay si kuya Paul Jake. Bagamat nakadapa lang at mahirap ang kalagayan ni kuya Rom, natamaan pa rin niya ito. Noong makita ni Kris ang nangyari, tumakbo siya patungo sa nabaril na alalay, akmang pulutin ang baril.
Ngunit binaril na rin siya ni kuya Rom. Tinamaan si Kris sa baywang. Bagsak. Tatlo na lang ang natirang tauhan ni Kris.
Dahil sa may tali pa ang mga paa ni kuya, itinutok niya ang dulo ng baril sa nakausli na tali. Natanggal ang tali niya. Pagkatapos, umakyat siya sa ibabaw ng mga nakapatong na sakong may mga laman upang matumbok ang puwesto ng mga nagtatago pang tatlong tauhan ni Kris.
Nasa ganoong nakatayo si kuya Rom sa ibabaw ng mga sako noong napalingon ako sa kinaroroonan ni Kris. Nakakilos pa pala ito at bagamat nahirapan na, itinutok pa ang baril sa akin. Sa pagkabigla ko ay hindi ako nakakilos. Ngunit bago ko narinig ang putok, naalipmpungatan ko na lang si Noel na biglang yumakap sa akin at siya ang sumangga sa bala na para sana sa akin. Bagsak si Noel habang si Kris naman ay tuluyan nang nawalan ng malay.
“Noelllll!!!!” Sigaw ko, yakap-yakap sa aking mga bisig ang duguan niyang katawan.
Tiningnan ko si Kuya Romwel na nakatayo sa ibabaw ng nakatambak na mga sako at napatingin din sa direksyon namin ni Noel. Habang nagkasalubong ang aming mga tingin, biglang sumulpot ang isang goon at pinaputukan si kuya Rom. Dalawang putok ang aking nakitang tumama kay kuy Rom; ang isa ay sa sentro ng dibdib niya at ang isa ay sa balikat.
Nagawa pa ni kuya Rom na lumingon sa taong bumaril sa kanya. At bago siya natumba, napaputukan pa niya ito at tinamaan sa dibdib, bumulagta sa sahig.
Kitang-kita naman ng aking mga mata kung paano na-outbalance si kuya Rom sa kinalalagyan niya. Unti-unti siyang nalaglag sa sahig na semento. Mistulang slow motion ang lahat at bagamat gusto kong tulungan siya ay wala akong magawa dahil sa sobrang pagkalito at gulo ng isip gawa ng si Noel ay may tama din at yakap-yakap ko pa.
Kitang-kita ko rin kung paano bumagsak ni kuya Rom sa sahig na semento at kung saan ang unang tumama dito ay ang ulo niya at nabagok ito.
“Kuya Rooooooommmmmm!!!!” ang sigaw kong sagad sa aking baga ang lakas at umaalingawngaw sa buong bodega.
At ang sunod kong naring ay tinig na ng mga car patrols ng mga kapulisan.
(Itutuloy)
email: getmybox@hotmail.com
fb: getmybox@yahoo.com
blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.com
-----------------------------------
Agad kong tinawagan ang numerong ibinigay niya. “Sagutin mo, sagutin mo, sagutin mo….” Ang bulong ko, nanginginig ang kalamnan sa pagkainip na mag-ring ang kabilng linya.
At nagring nga…
Hindi pa nakatapos ang isang buong ring ay may sumagot na, “Hello!”
“Si Kuya Rom!” Sigaw ng isip ko. “K-kuya…” ang nasambit ko lang gawa ng magkahalong saya at excitement na narinig muli ang boses niya.
Para akong nakokoryenteng hindi makagalaw at nanatiling hinahawakan ang cp sa tenga ko.
“Anoooo?” Tanong niya, marahil ay nainip din sa di ko pagpatuloy sa sasabihin. “Hindi ka ba magsasalita? Wala man lang I love you, o sorry, o pigilan ako na huwag nang tumuloy?”
Napahagulgol ako. “I love you kuya. Huwag mo akong iwan. Antagal-tagal na kitang hinintay tapos ngayon, aalis ka na naman? Ayoko na. Wala na si papa, hindi ko na kayang mawala ka pa kuya!”
“O e di, kung ganoon, puntahan mo ako dito sa airport at ngayon na! Dalian mo baka magbago pa ang isip ko.” Sabay patay sa linya niya.
Hindi ko na nagawa pang magpalit ng damit. Dali-dali kong tinumbok ang pintuan ng kwarto upang diretso na sanang tumbukin ang car park at tawagin ang driver. Ngunit noong binuksan ko na ang pinto ng kwarto ko, laking gulat ko sa nakita. Nakatayo lang pala si kuya Rom sa harap nito, may dala-dalang isang pumpon ng mga malalaki at pulang-pulang mga rosas at sa kabilang kamay ay bitbit ang isang malaking karton ng pizza, galing sa paborito ko pang kainan.
“Surprise!!!” sigaw niya, bakat sa mukha ang sobrang excitement.
Napako ako sa kinatatayuan at hindi nakaimik kaagad. Syempre, nagmamadali ako, ang nakatatak sa isip ay magbibiyahe pa ako bago siya makita. Tapos, nandoon lang pala siya nakatayo sa labas ng aking kuwarto.
Tinitigan ko na lang siya, hindi makapaniwalang nasa harap ko na ang taong minamahal ko, ang taong tinitibok ng puso ko. Para akong napasailalim sa kanyang kapangyarihan; ang ngiting nasilayan ko sa mga labi niya ay sobrang nakakabighani; ang mga mata ay mistulang nangungusap. Naka t-shirt ng semi-fit na kulay blue at may stripes na yellow sa dibdib, naka-straight-cut na maong. Bakat na bakat ang hunk na katawan sa kanyang kasuotan.
“Ey… huwag mo akong titigan, malulusaw ako niyan!” sigaw niya.
Tila bumalik uli ang katinuan ng isip ko sa narinig. “A-akala ko ba nasa airport ka?” ang naisagot ko na lang.
“Nasa airport nga ako kanina. Kaso hindi ko na hinintay pa ang tawag mo. Kasi…” inilipat niya sa kabilang kamay ang bitbit na karton ng pizza kung saan naka hawak din ang mga bulaklak at dali-daling tinumbok ang pintuang naka-bukas pa rin, hinawakan ang door knob at pumasok habang nakabuntot naman akong sumunod sa loob. Noong nasa loob na kaming dalawa, agad niyang ini-lock ang pinto at sumandal dito, bitbit pa rin ang pizza at ang bulaklak sa kanyang mga kamay.
Humarap ako sa kanya, “Kasi, ano…?” ang pag-usisa ko sa nabitin niyang salita.
“…hindi ko na papayagang mapalayo uli ako sa iyo tol... Hindi na ako papayag na mawalay ka pa sa akin.” Sagot niya habang tinitigan ang mukha ko.
Hindi ako nakasagot agad sa sobrang kaligayahan sa narinig. Parang maiiyak ako.
“O, bulaklak mo…” dugtong niya.
Ngunit imbes na tanggapin ko ang bulaklak, niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan siya sa bibig.
Wala nang nagawa pa si Kuya Romwel kundi ang magpaubaya at ilaglag sa sahig ang dala-dalang bulaklak at pizza. Sinuklian niya ang mga yakap ko, ramdam kong mas mahigpit ito na para bang iyon na ang huli naming pagyayakapan at paghahalikan.
Mapusok. Para kaming mga mgnanakaw na nagmamadali at bilang na bilang ang sandali. Parang mawawala na ang isa’t-isa sa amin at walang paki-alam kung mapupunit ang mga damit o magkabali-bali ang aming mga buto sa higpit at mabilisang pagpadama ng aming kasabikan at pagkauhaw sa isa’t-isa.
Maya-maya, kinarga na niya ako sa kanyang mga bisig at inihiga sa aking kama.
(Torrid Scene. For request please email me at getmybox@hotmail.com although right now, it’s not yet available but if you email me, I’ll get back to you as soon as it’s done.)
At doon, nalasap naming muli ang tamis ng aming pagmamahalan.
Noong mahimasmasan na, “Kuya… hindi ka na babalik pa ng Canada?”
“B-babalik pa, tol… nandoon kasi ang anak namin ni Sandy na pamangkin mong tisoy… na guwapong-guwapo.” Pag-emphasize niya sa salitang ‘pamangkin na tisoy’. “At sa akin ipinamana ni Sandy ang mga negosyo at ari-arian niya. Ipinagkaloob na kasi sa kanila ang mga mana kahit buhay pa ang mga magulang nila upang matuto daw silang tumayo sa sarili at magpalago sa ibinahagi sa kanilang mga negosyo…”
May lungkot naman akong nadarama sa narinig. Mistulang may isang sibat ang tumusok sa aking puso. Gusto ko sana siyang tanungin kung ano ang plano niya sa akin. Ngunit naunahan na rin ako ng hiya. “B-bakit mo pala ipinalakad ang pagwalang-bisa sa pagiging Iglesias mo?” ang naitanong ko na lang.
“Wala lang, parang nawalan na kasi ako ng pag-asa noong di mo na ako kinibo eh. Ang tulis-tulis kaya ng mga titig mo, tumatagos sa buto ko. Parang gusto mo na akong lamunin ng buo e.” Sabay pabirong pananampal ng marahan sa mukha ko na may halong panggigigil. “Antaray ng… utol ng puso ko! Hmmm!” At kurot uli sa pisngi ko. “Kung di lang kita mahal, inilaglag na kita d’yan sa bintana eh.” dugtong niya, turo sa binatana ng kwarto ko sabay tawa, hindi alam na may lungkot akong itinatago.
“E, di sige, subukan mo” ang naisagot ko na lang.
“Huwag na…. Paano naman to?” Sabay turo din niya sa kanyang pagkalalaking gising pa rin ng kaunti.
Sabay kaming nagtatawanan.
Hinalikan niya ako sa bibig.
Maya-maya, naging seryoso ang mukha niya. Tinitigan ako. At ewan kung ano ang sumagi sa isip niya ngunit, “Tol… tandaan mo palagi, kahit na anong mangyari, huwag kang bibitiw sa pagmamahal mo sa akin. Mamatay man ako, sana ako pa rin ang laman ng puso mo. Dahil ako… hindi kita bibitiwan tol; kahit ano man ang mangyri. Pangako iyan.” Sambit niya habang nilaro-laro ng daliri niya ang mukha ko. “Maipangako mo rin ba sa akin iyan tol?” dugtong niya.
Naging seryoso din ako. Pinangmasdan ko ring maigi ang mukha niya, hinaplos din ito, “Pangako kuya… Mamahalin kita habambuhay; sa buhay na ito, at kung sakaling mayroon pa akong susunod pang mga buhay, ikaw pa rin ang mamahalin ko.” sabay yakap sa kanya.
Nagyakapan kami. Mahigpit, ramdam ng isa’t-isa ang bawat galaw ng aming kalamnan, ang bawat pintig ng aming puso…
Tahimik.
“Ano pala iyong hiniling mo kay Papa?” tanong ko noong biglang maalaala ang sinabi ni papa sa last will niya.
“Ah, iyon ba?” ang sagot niya, nag-isip at tinitigan ako.
Ewan pero parang may ibig sabihin ang mga titig na iyon, di ko lang lubos na maintindihan ang laman ng kanyang isip.
Sasagutin na niya sana ako noong bigla namang may kumatok sa kwarto. “Kuya? Nand’yan ka ba? Buksan mo ang pinto, kuya! May sasabihin ako!”
Si Noel.
Nagkatinginan kami ni Kuya Rom at binitiwan ang pigil na halikhik. Syempre, nakahubad kaming pareho. Dali-dali kaming bumalikwas sa pagkahiga at pinulot ang mga damit na nagkalat at pagkatapos ay isinuot ang mga iyon. Inayos na rin ni kuya Rom ang nagkalat na mga gamit at ang mga rosas at pizza na nakalatag sa sahig sa harap ng pintuan. Dali-daling inilagay niya ang mga ito sa mesa sa music corner ng kwarto.
“Sandali lang tol…!” Sigaw ko kay Noel.
Pagkatapos naming magbihis ay agad umupo ni Kuya Rom sa sofa ng music corner at nagpatugtog ng kanta samantalang ako ay tinumbok ang pintuan at binuksan ito.
Noong mabuksan ko na ang pintuan, nandoon din pala si mama, hawak-hawak ang kamay ni Noel. “Birthday daw pala niya ngayon.” Sambit ni mama. “Natandaan niya noong makita ang kalendaryo natin, naalala daw niyang itinuro sa kanya ng yumao niyang ina na ganitong buwan at petsa daw ang birthday niya…”
“Talaga?” ang excited kong tanong kay Noel. “E di 11 years old ka na ngayon?” tanong ko.
“Ten pa lang po kuya kasi noong nakaraang taon, 9 palang po ako.”
“Ah, OK… Tamang-tama dahil may sorpresa ako sa iyo…” Hinila ko ko si Noel sa loob ng kuwarto patungo sa kinaroonan ni Kuya Rom habang nakabuntot naman si mama. “Surprise!” sigaw ko noong makita na nila si Kuya Rom.
Nanlaki naman ang mga mata ni Noel at pati si mama ay nabigla din. Pero alam kong naintindihan na rin ni mama ang dahilan. Hindi naman kasi lingid sa kanyang kaalaman na nagmamahalan kami ni kuya Rom. At lalo na siguro noong makita niya ang mga bulaklak sa ibabaw ng mesa na dala ni kuya Rom.
“Kuya Romwel!!!” sigaw ni Noel sabay takbo sa kinaroroonan ni Kuya Rom. Niyakap niya ito, hinalikan sa pisngi atsaka kumandong.. “Akala ko ba pupunta ka ng Canada?” ang inosenteng tanong ni Noel.
“Ah… Oo nga pala. Kasi, noong nasa airport na ako, naramdaman kong may magbi-birthday ngayon dito eh.” Ang biro ni kuya Rom na nakangiting tiningnan si Noel.
“Alam mo ang birthday ko kuya?” ang puno ng kainosentehang tanong ni Noel.
“Ah… Oo! Ako pa. Malakas sa akin ang nagbi-birthday ngayon.”
“Yipeeeeeee! Nandito pa ang kuya Rom sa birthday ko!”
Tawanan kaming lahat.
“A-ano yan kuya?” Tanong ni Noel sa akin noong mapansin ang karton ng pizza sa ibabaw ng mesa.
“Pizza. At akin yan” biro ko.
“Hindi pa ako nakatikim ng ganyan.” Ang nahihiyang sabi naman ni Noel na parang gustong tumikim ngunit hindi lang masabi-sabi ng diretsahan.
“Ayaw mong humingi?” sabi ko sabay bukas sa pizza, kinuha ang isang slice at kinain, tiningnan siya. “Di ba dati noong una tayong magkita, nanghingi ka sa akin ng tinapay? Bakit hindi ka na nanghihingi ngayon?”
“Nahihiya ako eh.”
“Hahaha!” tawa ko. “Noon hindi ka nahihiya. Ngayon, nahihiya ka na?”
“Eh, kasi noon, nanginginig na ako sa gutom e, di ko na kaya. Ngayon, kaya ko pa naman…”
“Hahahaha!” Tawanan kaming lahat.
Pero ang totoo, touched ako sa sinabing iyon ni Noel. Niyakap ko na lang siya sabay halik sa pisngi. “Hmmmm! Ambait-bait talaga ng utol ko. “Syempre, sa ating dalawa iyan no. Bigay iyan ni Kuya Rom sa atin.” Ang sabi ko na lang.
Sumingitr naman si kuya Rom. “OK… dahil birhtday ni bunso, doon tayo kakain ng dinner sa labas, ako ang taya!” ang mungkahi ni kuya Rom. “Sama tayo ma?” dugtong niyang tanong kay mama, tiningnan ito.
“Ah, e… kayo na lang. Walang magbabantay sa bahay eh. Nandito ang tatlong apo ko.”
“E, di dalhin natin ang mga bata ma, isama na rin natin ang mga yaya?”
“Hindi na… mas maiging kayong tatlo na lang para mas lalong mag-enjoy kayo. At bukas, dito sa bahay, ako naman ang maghanda para sa birthday ni Noel.” Sagot ni mama. “At maraming pizza ang gagawin ko!” baling niya kay Noel.
Kotse ni kuya Romwel ang sinakyan namin patungo sa isang pinakasikat at pinakamahal na restaurant sa syudad namin. Sa harap ako nakasakay at sa likuran naman si Noel. Habang nagda-drive si Kuya Rom, kinuha iya ang cp niya at inutusan akong tawagan sina Kuya Paul Jake at Shane. Gusto niya raw isama sila sa blow out niya para kay Noel at makapag bonding na rin.
Natawagan ko si Kuya Paul Jake at nagsabing susunod daw sya sa venue. Sinabi ko ring on the way na kami.
Dinayal ko na naman ang number ni Shane. Kaso hindi ito ma-contact. “Kuya, hindi ko makontak si Shane...”
“Text mo na lang para makarating ang message.” Sambit ni kuya.
“Bakit ba walang signal si Shane? Saan ba siya?” tanong ko.
“Siguro ay nasa bukid na naman siguro…”
“B-bukid? Saang bukid? At anong ginagawa niya sa bukid?” ang curious kong pagtatanong, naintriga sa narinig na bukid. Baka kasi sa bukid namin iyon.
Sasagutin na sana ni kuya Rom ang tanong ko noong biglang may narinig akong bumundol sa likuran ng sasakyan namin, “BLAGGGGGG!” at umikes na ang sinasakyan namin “SCREEEEETTCCCHHHH!” Halos gumulong ito. Mabuti na lang at na-control kaagad ni Kuya Romwel ang sasakyan. Akala ko iyon na ang katapusan namin.
Lalabas na sana si Kuya Romwel noong may mga taong mukhang secret agent, may mga hawak-hawak na automatic at matataas na kalibreng mga baril at itinutok ang mga ito sa amin. Ang dalawa sa kanila ay nakatayo sa labas ng side ni kuya Romwel at ang dalawa ay nasa side ko naman. “Babaaaaa! Babaaaa!” ang sigaw noong isa.
Sa kabila ng matinding takot, nagawa ko pa ring sikretong pindutin ang call button ng cp ni kuya Rom na nasa upuan lang namin at hinayaan itong magring at nakalatag lang sa upuan. Kahit malabo, narinig ko pa rin ang pagring ng cp at ang pagsagot ni kuya Paul Jake “Hello! Jason? Ikaw ba yan?”
Ngunit dahil sa nakatutok sa akin ang baril ng dalawang tao at upang hindi nila mapansin ang cp, hindi ko ito kinuha o sinagot. Bagkus, sumigaw ako ng, “Ano ang gagawin ninyo sa amin?! Nandito pa kami sa Marcos intersection bakit ninyo kami hinarang? Huwag po ninyo kaming barilin!” ang sigaw ko upang marinig ni kuya Paul Jake ang lugar namin.
At marahil ay napick-up ni kuya Paul Jake ang aking ibig ipahiwatig, hindi na siya nagsalita pa, pakiwari ko ay nakikinig na lang siya.
“Huwag palang barilin ha? Mababaril talaga namin kayo kapag hindi kayo lumabas sa kotse na ‘yan. Kaya labas! Labasss!!!!” utos uli noong tao.
Tumalima naman si kuya Rom at noong binuksan na niya ang pintuan ng sasakyan upang lumabas, palihim kong ibinulsa ang naka-on pa ring cp upang masundan ni kuya Paul Jake ang nangyari.
Pinasakay kaming tatlo sa tinted na van. At noong nasa loob na kami, pumasok din ang mga lalaki. Anim silang lahat, mukhang mga hired killers at ang tatlo sa kanila ay tinutukan kami ng baril.
Magkatabi kaming tatlong pinaupo. Umarangkada ang sinasakyan namin sa palihis na daan patungo sa kabilang syudad.
Hindi naman ako tumigil sa pagtatalak at pati si kuya Romwel at hinikayat kong magsalita din. “Bakit ninyo kami pinasakay sa van ninyo! Kuya Romwel, magsalita ka, saan tayo nila dadalhin? Bakit nila tayo pinasakay dito? Anong gagawin nila sa atin?” habang inginungoso ko naman ang bulsa ko kung saan nandoon ang cp, ipinarating sa kanya na naka-on iyon.
Ngunit mistulang hindi nakuha ni kuya Rom ang ibig kong sabihin. At ang sagot lang niya ay, “Shhh! Huwag kang maingay partner. Baka lalong mag-init ang ulo nila at babarilin na tayo. Steady ka lang. Mamaya lang kakain na tayo, doon sa paborito mong kainan sa may maraming tubig.”
Nagtaka naman ako sa sinabi niya. “Partner? Kakain? Maraming tubig?” ano iyon? Sigaw ng utak ko sa pag-alalang iisipin ni kuya Paul Jake sa kabilang linya na kakain na talaga kami at ok lang ang lahat. “Kuya! Hindi tayo kakain no? Kini-kidnap na tayo!!! Hindi natin alam kung saan tayo dadalhin ng mga hoodlum na to!”
At dahil obvious na ang pagsisigaw ko, binusalan na nila ang bibig ko at pagkatapos ay piniringan kaming tatlo. “Ummmph! Ummphh!” ang ingay na lumabas sa bibig ko.
Mistula namang kalmante lang si Noel bagamat alam kong natatakot din siya. “Huwag ka na kasing maingay, kuya Jason baka saktan ka pa nila…” na sinagot ko naman ng “Ummphh! Ummpphh1 Ummpphhh!” na ang ibig kong sabihin ay, “Paano pa ako mag-iingay e, binusalan na nga ako!”
Habag natigil ang pagtatalak ko, narinig naman namin ang lider na may kausap. “Opo, everythign is under control po. Malinis po ang pagkagawa at on the way na kami sa site…”
May 30 minutos siguro ang paglalakbay ng van noong huminto na ito. Noong ipinasok na kami sa isang lugar, pinaupo kami sa sahig na semento, itinali kami ni Noel na magkatalikod, ang mga kamay namin ay nagpang-abot. Noong tinanggalan na kami ng piring at busal sa aking bibig. Unti-unting luminaw sa aking paningin ang nakaupo sa silyang nakatali ang mga paa at ang mga kamay ay nakatali sa likuran niya, nakaharap sa akin. Si kuya Rom at sa likod niya ay nakatayo si Kris at nakangiting demonyo.
Inikot ng mga mata ko ang paligid. Isang malaking bodega ang dinalhan sa amin ng grupo at may mga nakaimbak pang mga drums at sako-sakong hindi ko alam kung ano ang laman.
Mapapansing pinaghandaan ni Kris ang okasyong iyon dahil sa kanyang kasuotang faded maong at boots, itim na t-shirt na fit, pony tail na buhok at may mga gloves pa ang mga kamay. Pinapagitnaan siya ng dalawang lalaking karga-karga ang kanilang mga baril na nakahandang iputok. Sa di kalayuan ay may dalawa pang mga goons nagmamasid sa amin. Naisip ko na ang dalawa pang goons ay nasa labas at nagsibing mga lookouts.
Hinahaplos-haplos ni Kris ang mga balikat, ulo, at dibdib ni kuya rom at kinukurot-kurot ang mukha na mistulang may pigiil na pangigigil.
“Bulaga!!!!” ang pang-aasar na sigaw niya sa akin. “Akala ninyo hindi ko kayang gawin ito sa inyo no? Pwes nagkamali kayo. Nalimutan mo yata Romwel...” lingon niya kay kuya Rom “...na mayor ang aking tito at may private army ito. Hinahamon mo ako kaya magpasensyahan na lang tayo!”
Mistulang demonyo ang tingin ko sa mukha noi Kris sa sandaling iyon. Pakiramdam ko ay umakyat sa ulo ko ang lahat ng dugo sa katawan. “Pakawalan mo kami dito, impakta! Satanas!” sigaw ko.
“Ayyyyyyyyy! Antaray! Matapang pa rin ang peke na kapatid ni Romwel... Hmmm. Bakit ba kasi naman, nakikisingit ka sa relasyon ng may relasyon. Akala ko pa naman noong una ay kapatid talaga ang turingan ninyo, iyon pala, kapatid sa kapatid!” Humalakhak. “Hindi na kayo nahihiya sa mga sarili ninyo? Hindi pa kayo tinamaan ng kidlat ano?”
Hindi ako nakaimik sa sinabi niya, may halong pagkagulat kung paano niy nalaman ang lahat.
“O... di ba? Nagulat ka kung paano ko nalaman? Ito kasing mahal mo, sobrang tanga. Di ba noong namatay ang papa mo... ” napahinto siya ng sandali “...na papa ko na rin sana… di ba hinatid ako ng boyfriend natin, este mo na lang pala? Iniwanan ba naman sa kotse ang wallet ng honghang habang umihi siya? E, ako naman, syempre, wa-is” itinuro ang kanyang ulo “…naghahalungkat ako ng mga kung anu-anong pwede kong madiskubre at panlaban na rin sa kanya dahil sa pag etsapwera niya na sa akin. At eto lang naman ang nahagilap ko sa wallet niya o... di ba kayong dalawa ito??” Ipinakita niya ang ritrato namin ni kuya Rom kung saan pareho kaming hubo’t hubad, nagyakapan, at naghahalikan.
Bigla kong naalala ang kuha na iyon. Iyon iyong time bago siya umalis papuntang Canada kung saan pinagbigyan kami ni papa na magsama sa kuwarto ko. Akala ko kasi sa cp lang niya iyon itatago, nag-printout pala talaga siya para ilagay sa wallet niya.
“At heto may nakasulat pa sa likod o, at ang sabi, ‘Ang taong nagpapatibok ng aking puso; ang tunay kong mahal, ang utol ng puso ko!’ Awtsssss sweet naman, grabeh.” ang sarcastic niyang sabi sabay, “Eeeewwwww! Kadiri to the max!”
Hindi ko na nagawang umimik pa sa nakita. Tiningnan ko si kuya Rom na tila nahihiya at yumuko na lang sa kanyang nagawang kapalpakan. Pero sa totoo lang, touched din ako sa ginawa niya. Imagine, itinatago pa niya ang ritrato namin sa wallet niya.
“Alam mo Jason, hindi ko talaga maintindihan kung bakit baliw na baliw sa iyo itong gagong ito, e.” Turo niya kay kuya Rom. “… Kasi hindi naman siya bakla na katulad mo, di ba? Ano bang mayroon ka na kinababaliwan niya? Siguro matindi ang gayumang ginamit mo sa kanya ano?”
“Hoy! Hindi ko siya ginayuma! At tama ka, hindi bakla si kuya Romwel pero hindi rin siya baliw! Baliw lang ang pumapatol sa iyo! Kahit sinong lalaki, hindi ka papatulan dahil baliw ka!”
Pagkarinig niya sa sinabi ko, biglang nanlilisik ang mga mata niya at nilapitan ako. At noong nasa harap ko na ay, “Splakkk!”
Isang napakalakas na sampal ang tumama sa pisngi ko. “Mag-ingat ka sa mga pinagsasabi mo!”
“Huwag mong saktan si Jason!” sigaw ni Kuya Rom.
Na agad namang nilingon niya. “Ay, sorry po. Nasaktan ka ba, sweetheart? Sorry ha…? Ansarap kasi niyang sampalin eh. At heto pa oh...”
“Spllaaaakkkkkk!” Isang matinding sampal uli ang tumama at sa kabilang pisngi ko naman.
Hindi ako makapagsalita sa sobrang sakit ng pagtama ng kamay niya sa pisngi ko. Pakiwari ko ay maluha-luha na ako.
“Binabalaan kita, Kris, huwag mong idamay si Jason dito! Huwag mo siyang saktan!” Ulit ni kuya Rom.
“Ow, come on Romwel. Paano mo ako pagbabantaan ng ganyan? Look at you? Anong magagawa mo? Wala ka nang silbi at maya-maya lang, mawawala na rin kayo sa mundong ito, dahil ibabaon namin ang mga walang buhay ninyong mga katawan sa ilalim ng bodegang ito! Pero, dahan-dahan kong papatayin itong bansot na ito sa harap mo?! Gusto kong makita mo ang paghihirap niya. gusot kong makita sa pagmumukha mo ang sakit ng naramdaman kapag ang mahal mo ay mawawala sa iyo… Kagaya ng naranasan ko. Hmmmm. Exciting!”
“May sakit ka nga sa pag-iisip!” ang sigaw ni kuya Rom sa kanya.
“Talaga? Baka ikaw ang may sakit sa utak, Romwel. Lalaki ang pinatulan mo, di ba ikaw ang may sira sa utak niyan?”
“Oo, may sakit na sa utak kung may sakit. Pero malinis ang hangarin ko!”
“Waaahhhh! To the highest level na talaga to! Grabe! E, kung simulan ko na kaya ang pagpapahirap nitong mahal mo?” at itinaas uli niya ang kamay upang sampalin na naman ako.
Ngunit sumingit si Noel. “Huwag mong saktan ang kuya Jason ko!” sigaw niya, pilit na ibinaling ang ulo niya kay Kris.
“At sino naman itong hampas-lupang ito? Bagong ampon ba?” sabay tawa. “Gusto mo bang ikaw ang una kong ipapatay? Iyong mga bala ng baril, sa mga mata mo natin ipapatagos? Gusto mo iyon?” Pananakot niya kay Noel
Ngunit hindi natatakot si Noel “Ako na lang patayin mo, huwag lang mga kuya ko!”
“Wow! Atapang-na-bata! Mamaya, maghintay ka lang ha? Mabait naman ako, pagbigyan kita. Ikaw ang uunahin kong patayin.” Sabay tungo uli sa kinaroroonan ni kuya Rom at hinahaplos-haplos na naman ang mukha ng huli.
Habang abala si Kris sa pang-aasar kay Kuya Rom, binulungan naman ako ni Noel, “Kuya, matatanggal ko na po ang tali sa kamay ko. Huwag kang gumalaw kuya, tatanggalin ko rin ang tali sa kamay mo…”
“S-sige tol…” bulong ko rin.
Nasa ganoong sitwasyon kami ni Noel noong biglang napalingon ako sa isang nakatayong drum at napansing may mukhang sumilip. “Si Kuya Paul Jake!” sigaw kosa sarili. May isinesenyas siya sa akin ngunit hindi ko nakuha ang ibig niyang sabihin.
Bigla akong nabuhayan ng loob. Si Kuya Paul Jake kasi ay hindi lang magaling sa larong volleyball; magaling din ito sa taekwondo.
Natanggal ni Noel ang tali sa kamay ko ngunit nanatiling hindi kami kumilos, hindi nagpahalata. Tiningnan ko si kuya Paul Jake at tumango ako ng dalawang beses pagpahiwatig sa kanya na siya ang unang gumawa ng hakbang. Iyon kasi ang signal namin kapag naglalaro kami ng Volleyball at sa kanya ko ibigay ang bola bilang isa sa mga spikers at paluin niya ito papunta sa kalaban.
Dahil nakaharap lang si kuya Rom sa akin, nakita din niya ang signal ko, marahil ay napick-up niyang may tao sa likuran niya.
Sa hudyat kong iyon, biglang dumaluhong si Kuya Paul Jake sa gwardiyang nasa harapan lang niya, nilock sa siko niya ang leeg at binali ito, tahimik na inilatag ang walang buhay na katawan sa sahig at kinuha ang baril. Hindi pa man tuluyang nakalingon sa direksyon niya ang iba pang mga hoodlum, binaril na niya ang isa na nasa gilid lang ni Kris. Ang isa naman ay dali-daling naghanap ng pwesto at pinaputukan kaagad si Kuya Paul Jake.
Hindi nakakilos agad si Kris sa sobrang pagkagulat. Bigla namang itinumba ni kuya Rom ang kanyang inuupuang silya marahil sa isip niya upang hindi siya matamaan sa putukan.
Habang nakasentro ang mga gwardiya sa pagpapaputok kay kuya Paul Jake, dali-dali namang gumapang si Noel sa direksyon ni kuya Romwel na nakahandusay sa semento. Pilit na tinanggal ni Noel ang tali sa kamay sa likod ni Kuya Rom.
Kasabay sa ginawa ni Noel, dali-dali din akong tumayo, dumaluhong kay Kris na litong-lito pa sa kung ano ang gagawin. Nilundag ko at hinablot ang pony-tail niyang buhok at inilambitin ko ang buong bigat ng katawan ko dito na tila isang acrobat sa circus. Noong maduwal si Kris at natihaya sa semento, inupuan ko ang dibdib niya, hinablot ang buhok at iniumpog-umpog ang ulo sa semento.
Ngunit mahaba ang kanyang mga kamay. Sinakal niya ako sabay tambak sa akin sa sahig.
Bigla niyang tinumbok ang nakalatag na baril ng natamaang guwardiya at ginapang ito.
Samantala, natanggal na rin ang pagkatali ng kamay ni kuya Rom. Bagamat may tali pa ang kanyang mga paa, ang baril na tinumbok ni Kris ay siya ring baril na ginapang ni kuya Rom. Ngunit dahil mas malapit si Kris dito, una niyang nahawakan ang baril.
Sa pagkakita ko, maagap kong tinandyakan ang baril na nahawakan na ng kanyang mga kamay at natapon ito sa malayo. Agad namang kinuha ni Noel ang baril at mabilis na inihagis iyon kay kuya Rom.
Binaril kaagad ni kuya Rom ang guwardiya ni Kris na ang kasalukuyang pinapaputukan ay si kuya Paul Jake. Bagamat nakadapa lang at mahirap ang kalagayan ni kuya Rom, natamaan pa rin niya ito. Noong makita ni Kris ang nangyari, tumakbo siya patungo sa nabaril na alalay, akmang pulutin ang baril.
Ngunit binaril na rin siya ni kuya Rom. Tinamaan si Kris sa baywang. Bagsak. Tatlo na lang ang natirang tauhan ni Kris.
Dahil sa may tali pa ang mga paa ni kuya, itinutok niya ang dulo ng baril sa nakausli na tali. Natanggal ang tali niya. Pagkatapos, umakyat siya sa ibabaw ng mga nakapatong na sakong may mga laman upang matumbok ang puwesto ng mga nagtatago pang tatlong tauhan ni Kris.
Nasa ganoong nakatayo si kuya Rom sa ibabaw ng mga sako noong napalingon ako sa kinaroroonan ni Kris. Nakakilos pa pala ito at bagamat nahirapan na, itinutok pa ang baril sa akin. Sa pagkabigla ko ay hindi ako nakakilos. Ngunit bago ko narinig ang putok, naalipmpungatan ko na lang si Noel na biglang yumakap sa akin at siya ang sumangga sa bala na para sana sa akin. Bagsak si Noel habang si Kris naman ay tuluyan nang nawalan ng malay.
“Noelllll!!!!” Sigaw ko, yakap-yakap sa aking mga bisig ang duguan niyang katawan.
Tiningnan ko si Kuya Romwel na nakatayo sa ibabaw ng nakatambak na mga sako at napatingin din sa direksyon namin ni Noel. Habang nagkasalubong ang aming mga tingin, biglang sumulpot ang isang goon at pinaputukan si kuya Rom. Dalawang putok ang aking nakitang tumama kay kuy Rom; ang isa ay sa sentro ng dibdib niya at ang isa ay sa balikat.
Nagawa pa ni kuya Rom na lumingon sa taong bumaril sa kanya. At bago siya natumba, napaputukan pa niya ito at tinamaan sa dibdib, bumulagta sa sahig.
Kitang-kita naman ng aking mga mata kung paano na-outbalance si kuya Rom sa kinalalagyan niya. Unti-unti siyang nalaglag sa sahig na semento. Mistulang slow motion ang lahat at bagamat gusto kong tulungan siya ay wala akong magawa dahil sa sobrang pagkalito at gulo ng isip gawa ng si Noel ay may tama din at yakap-yakap ko pa.
Kitang-kita ko rin kung paano bumagsak ni kuya Rom sa sahig na semento at kung saan ang unang tumama dito ay ang ulo niya at nabagok ito.
“Kuya Rooooooommmmmm!!!!” ang sigaw kong sagad sa aking baga ang lakas at umaalingawngaw sa buong bodega.
At ang sunod kong naring ay tinig na ng mga car patrols ng mga kapulisan.
(Itutuloy)
No comments:
Post a Comment